Sprinkled Donut

Saturday, June 02, 2012

semoga tenang di sana.....


Assalamualaikum..
tadi cite sal bbq tapi ni cite pasal seseorang yang agak dekat dengan saya masa saya kecik...

Tengah syok syok mengelamun tadi tiba tiba teringat pulak kat seseorang ni.kat arwah atuk yang saya panggil sebagai cik.sedar tak sedar dah hampir 5 tahun dia takde.teringat kenangan time kecik kecik dulu.time saya baru pandai membaca.time saya baru pandai mengira..
Dulu masa saya kecik kan (tak ingat la pulak umo bape tapi dalam  4 5 tahun camtu kot) mak dengan ayah hantar saya tinggal kat kampong kami kat kota bharu.dulu kota bharu bukan macam sekarang ni.dulu betul betul kampong.belum ada jambatan lagi.belum wujud lagi istilah fly over kat Kelantan ni.fly over yang sangat menyakitkan hati saya sebenarnya.kalau korang tengok pun mesti korang rasa sakit hati.abes kucar kacir..ish! menyampah 30x..:(
Dulu mana atuk pergi saya ikot sebab dia yang jaga saya.biasala sebelum adik dengan sepupu sepupu  saya lahir saya la satu satunya cucu perempuan yang dia ada.yang lain sume lelaki.macam macam jenis baju mak sedara saya beli.rambut ni pulak dah macam macam cara diorang ikat sebab rambut saya panjang.hahaha..zaman kegemilangan uolls..kuikuikui..
Nenek saya jual ikan kat pasar siti khadijah tu so tugas jaga saya diambil alih atuk.saya pun lagi rapat dengan dia sebab atuk saya ni cool je orangnya.nenek pulak garang suka membebel.setiap hari atuk saya masak.best sangat rasanya.bila hujan saya dengan atuk tunggu hujan berenti lepas tu pegi kat tepi sungai kutip ubi kayu.saya suka makan ubi kayu atuk.sedaaaappp….yum yum yum..saya ingat lagi masa tu.saya ni agak cengeng orangnya.suka nanges.kalau suara merdu macam ning baizura takpe la jugak tapi sekali saya nanges kumpulan orchestra pun kalah tau.hahaha.atuk pulak bila saya nanges je dia keluarkan gigi palsu dia gula lidah (sampai sekarang saya tak tahu macam mana dia buat) dan secara otomatik saya berenti nanges.atuk cakap kalau kuat nanges ke, suka buat perangai ke nanti gigi luruh macam dia.klakar je rasa sebab saya percaya kot cakap atuk..hahahaah..
Lepas masok sekolah saya makin jarang balik kampong sebab dulu mana ada keta lagi so tak leh nak balik kerap sangat.lepas tu masa darjah 5 ayah start balik kampong 2 minggu sekali sampai la atuk meninggal.saya ingat lagi masa mak ayah saya pegi mekah lepas saya abes PMR.saya dengan aisyah terpaksa duduk kat kampong.masa tu raya haji.atuk saya sakit.memang raya haji tahun tu la paling tak meriah sekali sebab mak dengan ayah takde atuk pulak masok hospital.memang sadis.takde korban tahun tu. L
Masa saya form4, mak cakap atuk makin tenat tapi saya tak bolah balik jenguk dia sebab exam so saya cuma sempat jumpa dia seminggu sebelum dia meninggal.dan saya langsung tak berpeluang nak tengok muka dia buat kali terakhir sebelum orang bawak pegi kubur.bila saya sampai je umah atuk tu saya tengok jenazah baru je lepas diusung.memang sedih giler..lepas tu kami makin jarang balik sampai nenek pun bising.macam mana nak balik?nenek suka membebel.kalau balik pun ayah dah takde teman nak berbual.atuk pun tak sempat nak tengok abang abang saya kawen..tapi ayah cakap macam mana pun kita tetap kena balik sebab nenek masih ada.saya bukan tak nak balik tapi mood tu dah hilang dah.suasana dah laen..
sekarang saya cuma boleh doa je supaya arwah atuk tenang kat sana.betul la apa yang orang cakap.hargai selagi masih ada sebelum kita menyesal.saya rasa agak terkilan sebab lepas saya masok sekolah menengah peluang nak balik kampong tu ntah laa..kami doakan yang terbaik buat arwah..semoga tenang disana…….amin

::the story end here::

No comments:

Post a Comment